Osmanlı İmparatorluğu topraklarında, 1914 yılında yapılan nüfus sayımına göre ülkede 1.173.000 Ermeni yaşıyormuş.
Bugün?
Kaç Ermeni TC vatandaşı var?
60.000 kadar tahmin ediliyor.
Nerede bu insanlar? Bir halkın nüfusu 99 yılda bir milyon yüz bin (en azından) azalır mı? Durduk yere…
Uzun
lafın kısası, biz bir türlü sıfatı üzerinde anlaşamasak da, 99 yıldır
kalplerde sızlayan bir ACI var. Ve acılar eskimez. Acılar erimez,
yorulmaz, ufalanmaz…
Örneğin
anneanneciğimden dinlediğim Bulgar mezalimi, hiç başıma gelmemiş olsa da
canımı yakıyor. Hala… 1941′de evini, arazisini, iş yerlerini,
topraklarını, anılarını, akrabalarını ve hayatlarını geride bırakarak
can havliyle trene atlayıp Türkiye’ye sığınan Bulgaristan göçmenlerinin
hatırası, benim zihnimde yankılanıyor. Hiç gitmediğim Filibe (Plovdiv)
sokakları sanki rüyasından ansızın uyanmışım gibi gözümün önünde…
Acının milliyeti olur mu?
Vatanından kaçan / kovulan / sürülen kim olursa olsun, o acıyı bilir, hisseder.
Muhacirlerin gözyaşları ortaktır, içlerine akar.
Uzun
yıllar bir arada yaşayan çeşitli etnik kökenden halklar, bir sebepten,
bir şekilde birbirini düşman belleyebiliyor, maalesef. Peki, etnik
çatışmaları bitirmenin, çoluk çocuğa, insanlara ıstırap çektirmeden
sulhe varmanın bir yolunu bulabilir miyiz?
Bulunmuşu var. TED için gönüllü altayazı çevirmenliği yapıyorum. İlgimi çeken konferanslar için Türkçe altyazı hazırlıyorum. Onlardan biri de Dr.Stefan Wolff‘un
verdiği konferans. Birbirimizin acısını küçüklemeden, asaletimizi ve
uygarlığımızı yitirmeden, acıları ve can kırıklarını birbiriyle
yarıştırmak rezilliğine düşmeden çözebiliriz, etnik sorunları.
Hazır tarih 24 Nisan iken izleyiniz, izletiniz efendim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder