20 yaşında.
Psikoloji bölümünde öğrenci; üniversite öğrencisi.
4 gün önce öğle vakti okuldan çıktı.
Minibüse bindi.
İçeride 26 yaşındaki minibüs şoförü, onun 50 yaşındaki babası ve 20 yaşındaki bir diğer erkek müsveddesi bulunuyordu.
O günden sonra Özgecan’dan haber alınamadı; kaybolmuştu…
Özgecan’ın cansız bedeni dört gün sonra bıçaklanmış ve yakılmış halde, ormanın ıssız bir köşesinde bulundu.
İddiaya göre bahsi geçen bu 3 insan görünümlü yaratık tarafından tecavüz edilmiş ve vahşice katledilmişti. Yaratıklardan ikisi güvenlik güçlerinin elinde. Biri kayıp, aranıyor.
Özgecan ise artık sonsuza dek “kayıp”.
Bizim kaybımız…
Bugün 14 Şubat 2015.
Böyle bir ülkede,
Böyle bir erkeklik anlayışının içinde,
Böyle bir toplumda,
Böyle bir günde,
Kimse bizden sevgililer günü rerörösü beklemesin.
Bu ülkede sevmeyi bilen azdır. Onlar da üzülmekten sevmeye derman bulamaz. Sevgililer günü, barış içinde, evrimini tamamlamış, kâmil insan olmuşların ülkesinde kutlanır.
Biz yastayız.
Bugün tutup da 14 Şubat kutlayanlara “yuh” diyoruz, “oha” diyoruz “çüş” diyoruz. Daha diyeceklerimiz de var ama…
Bu ülkede 20 yaşında bir üniversite öğrencisi evine toplu taşıma aracı ile sağ-salim gidemiyor.
Bu yüzden bugün kimse ahlaktan, değerler eğitiminden, vicdandan ve inançtan bahsedemez, bahsetmemelidir.
Bu yüzden bugün kimse aşktan, sevmekten, sevgili olmaktan, sevilmekten bahsedemez, bahsetmemelidir.
Öyle ya!
Sevgi ne arar, sevmeyi bilmeyen canilerin ülkesinde?
Ve bu cinayet öylece kalmamalı, derhal milli yas ilan edilmelidir.
Derhal!
Gencecik evlatlarını koruyamayan bir ülke, üzüntüsünden değilse bile -üzülmeyenler olacağı ihtimali ne yazık ki ortada- utancından yas ilan etmelidir. Diyeceklerimiz bu kadardır…
Tıklayınız:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder