Bir nefes

İnsanın başına gelebilecek en kötü şey, annesi tarafından sevilmezliğidir. Sevgisiz bir kadının rahmine düşen çocuk, yakıcı bir gözyaşı damlası taşır içerinde, ömrünce. Dostların kahkahalarından daima bir nefes kısa kalır gülüşü. Kimsecikler sezmez o kayıp kahkahayı. Soluğu yetmedi, ondan sonunda bir “ah” sesi verdi, iç çekti sanırlar. Hâlbuki o iç geçiriş, doyamadığı hıçkırığıdır, doğamadığı ana şefkatidir. Bunu yalnız o şefkatten yana çorak rahme düşenler bilir. Sıcacık, yumuşacık, sarıp sarmalayan, huzur yorganı kollarla tanışamadan büyüyen, yaşayan, yaşlanan çocuklar, hep bir nefes eksik güler, hep gizli bir ah çeker.