İnsanın başına gelebilecek en kötü şey, annesi tarafından sevilmezliğidir.
Sevgisiz bir kadının rahmine düşen çocuk, yakıcı bir gözyaşı damlası taşır
içerinde, ömrünce. Dostların kahkahalarından daima bir nefes kısa kalır gülüşü.
Kimsecikler sezmez o kayıp kahkahayı. Soluğu yetmedi, ondan sonunda bir “ah”
sesi verdi, iç çekti sanırlar. Hâlbuki o iç geçiriş, doyamadığı hıçkırığıdır,
doğamadığı ana şefkatidir. Bunu yalnız o şefkatten yana çorak rahme düşenler
bilir. Sıcacık, yumuşacık, sarıp sarmalayan, huzur yorganı kollarla tanışamadan
büyüyen, yaşayan, yaşlanan çocuklar, hep bir nefes eksik güler, hep gizli bir
ah çeker.
